Wederom een gepikeerde lezer

Maarten van Dop zet begrijpelijke vraagtekens bij de schrijfselen op Het Vrije Volk. Vandaar dat hij ook serieuze repliek verdient.

Allereerst moet me even van het hart dat ik enigszins gruwel van de term "islamofobie". Dat woord is niets anders dan een politiek handige taalconstructie, uitgevonden door de tegenstanders van Fortuyn, Van Gogh en Wilders, om dit soort rechtse figuren op eenvoudige wijze de mond te snoeren. Een fobie is een "irrationele, ziekelijke angst" voor iets, en de veronderstelde doch onterechte implicatie luidt dat een dergelijk sentiment geen serieuze aandacht behoeft.

Van Dop raakt niettemin aan twee vaker gehoorde stellingen, die nadere beschouwing verdienen. Maken wij ons niet te druk om een paar puberale amateurs van de Hofstadgroep, alsmede om de demografie, die in het voordeel van de moslims zou zijn? En ten tweede, is de kans niet groot dat de reactie op islamitisch extremisme en het softe beleid ten aanzien van dit probleem te ver doorslaat naar rechts en zo evengoed westerse vrijheden zal inperken?

Vervolgens poneert hij een hypothese, die in mijn ogen een zwak punt vormt in zijn betoog: "Voordat in dit land de shaaria tot de wet verheven wordt, zullen er concentratiekampen voor moslims opgericht worden." Hoe komt Van Dop aan deze voorspellende wijsheid? Welnu: "Kijk maar naar de hele ontstaansgeschiedenis van de islam: de profeet Mohammed maakte in beginsel onderdeel uit van een minderheid die het idee van één God verdedigde tegen een meerderheid die meerdere goden aanhing. In beginsel werden hij en de zijnen ook vervolgd hiervoor, om uiteindelijk te triomferen over alle weerstand, en uit te groeien tot een wereldreligie." Om de weerstand tegen Mohammeds nieuwe religie in Mekka te promoveren tot de Holocaust is teveel van het goede, om over de kromme vergelijking met een nog niet werkelijkheid geworden gebeurtenis nog maar te zwijgen.

In één ding ben ik het met Van Dop eens: het is "nog altijd geen uitgemaakte kwestie." Ik denk niet dat de zogenoemde "tsunami van islamisering" onvermijdelijk is. Maar daarmee is nog niet gezegd dat we alles dan maar op zijn beloop moeten laten. Het probleem beperkt zich namelijk niet tot een paar rebellerende Marokkaanse hangjongeren in de grote steden, en ook niet tot een geboortecijfer van één bevolkingsgroep dat significant hoger is.

Het werkelijke probleem heeft twee componenten. De eerste en belangrijkste component is cultureel. De honderdduizenden die in de jaren zestig, zeventig en tachtig Nederland binnenkwamen, brachten een religie met zich mee die in de meest strikte vorm op een flink aantal vlakken in strijd is met onze liberale democratie. De islamitische acceptatie van vrouwen- en homorechten, en de vrijheid van religie en meningsuiting, om de belangrijkste zaken te noemen, is niet vanzelfsprekend gebleken. Om hier te kunnen wortelen, moesten deze mensen dus in staat zijn een gedeelte van hun religie los te laten.

Het feit dat de Nederlandse staat hen nooit heeft gedwongen deze noodzakelijke mentale aanpassing te maken vormde echter een obstakel voor hun succesvolle integratie. Mensen zullen een dusdanig ingrijpende cultuuromslag zelden maken zonder enige externe pressie, en de moslims hebben derhalve in grote getalen gefaald in deze missie. Jawel, we mogen niet generaliseren: een deel van hen draait op volle toeren mee in de Nederlandse samenleving en spreekt de taal vloeiend. Maar een significant deel van hen verwijst onze maatschappij, althans op onderdelen, regelrecht naar de prullenbak, of neemt tenminste geen deel aan enigszins constructieve maatschappelijke bijdragen.

De oorzaken voor de passiviteit aan Nederlandse zijde zijn bekend. Enerzijds heeft de Nederlandse traditie van verzuiling tot gevolg dat wij van buitenstaanders helemaal niet verwachten dat zij net zo worden als wij. Sterker nog, een derdegeneratie-immigrant is nog steeds een "allochtoon", Turk of Marokkaan, maar nooit een Nederlander. (Hierover verwonderde ook Bruce Bawer zich.)

Anderzijds hebben de cultureel-marxisten met succes het beeld opgedrongen aan de bestuurlijke elite dat de westerse cultuur er één is van onrechtvaardigheid, intolerantie en onderdrukking, en dat deze kan leren van de prachtige culturen elders ter wereld. In ieder geval is het niet aan ons om te oordelen over anderen, zo meenden zij. Het resultaat van deze indoctrinatie is dat de Nederlandse politiek een beleid heeft ontworpen ten aanzien van de nieuwkomers -- "integratie met behoud van de eigen identiteit," een contradictio in terminis -- dat hun culturele eigenaardigheden goedpraatte dan wel toeschreef aan hun gevoel van slachtofferschap, uiteraard veroorzaakt door de inherente onrechtvaardigheid van de westerse samenleving.

De verongelijkte moslims die vandaag de dag klagen dat het recht op vrije meningsuiting geen plicht is tot beledigen, hebben goed rondgeluisterd in de wereld om zich heen. Overal horen zij politici en media boodschappen verkondigen van dezelfde strekking, en die zwakte buiten zij uit om hun eigen agenda te bevorderen. De lange tenen reiken steeds verder, en waar wij geen weerstand bieden aan hun verongelijktheid, zullen wij ons omsluieren met zelfcensuur.

Het kan nog erger dan in Nederland. Een Duitse rechter zei in een interview -- volgens de Iraanse staatspers weliswaar -- dat de gelijkheid voor de wet van verschillende bevolkingsgroepen best kan worden afgeschaft, net als in India, hetgeen de deur zou openzetten voor shariawetgeving in Duitsland. "We zouden het accepteren dat in andere landen andere regels gelden die tot op zekere hoogte in strijd zijn met onze normen en waarden," zo liet de edelachtbare optekenen. "Maar tot op zekere hoogte zijn we bereid om dit soort verschillen te accepteren en de normen toe te passen." En in Engeland heeft de stad Bolton bij Manchester zijn Holocaust Memorial Day vorig jaar ingeruild voor een algemene Genocide Memorial Day. Dit onder druk van de Muslim Council of Britain, die al langer pleit voor een algemene herdenkingsdag, waarop ook de "voortdurende genocide en mensenrechtenschendingen jegens Palestijnen" aandacht krijgt.

Deze gotspe -- de voorbeelden zijn zeer talrijk -- heeft met "wederzijds respect" en "tolerantie" niets te maken, maar met de accommodatie van intolerantie des te meer. Het multiculturalisme is een failliet wereldbeeld, dat bereid is gebleken hoekstenen van de westerse beschaving te compromitteren terwijl het van de islamitische beschaving -- die hier nota bene niet meer dan een kleine, genodigde minderheid vormt -- dergelijke offers geenszins eist. Wie in onze cultuur geen andere kenmerken ontwaart dan verwoestend kapitalisme, onderdrukking en slavernij, heeft er dus blijkbaar tevens geen problemen mee dat zij ondergeschikt wordt gemaakt aan welke andere cultuur dan ook, of die nu het toonbeeld van beschaving is of een voortdurende exercitie in barbarij.

De tweede component voor het probleem van de islam in Nederland is sociaal-economisch. Dezelfde progressieven die dit land het multiculturalisme hebben opgelegd, hebben er tevens een exorbitant stelsel van sociale zekerheid gevestigd, dat een permanente onderklasse heeft doen rijzen, gepaard met een excessieve afhankelijkheid van de staat. Zestig procent van de eerste generatie mannelijke Marokkaanse immigranten zit inmiddels met een uitkering en zonder werk thuis. Zij spreken amper Nederlands, en beletten het hun vrouwen en dochters om deel te nemen aan de maatschappij.

Fleur Jurgens beschrijft in haar boek Het Marokkanendrama niets minder dan een sociale ramp. Vaders en moeders die twintig jaar lang hun huis amper uitkomen en hun kroost een anti-integratieve en anti-Nederlandse levenshouding meegeven, maar geen enkel toezicht meer houden zodra hun kinderen de voordeur achter zich dichttrekken. Een overgrote meerderheid Marokkaanse jongeren die het VMBO bezoekt, waar ze -- nogmaals dankzij de linkse afbraak van het onderwijs -- helemaal niets leren dat hen van dienst is in een latere carrière. En tot slot hun schrijnende overrepresentatie in de criminaliteitscijfers. Deze misstanden zijn geen incidenten meer, maar aan de orde van de dag.

Ik heb het al vaker geschreven: de cocktail van (vrijwillige) maatschappelijke uitsluiting en antiliberale ideeën die leeft bij deze mensen is een licht ontvlambare, en de grootste bedreiging voor de sociale cohesie in Nederland. Als een sterke voortplantingsdrang het enige probleem was dat de immigranten met zich mee hadden gebracht uit hun land van herkomst, hadden de meeste autochtone Nederlanders niet zoveel problemen gehad met deze nieuwkomers. Maar ook al is terrorisme slechts één kleinschalige, amateuristische uiting van het onvermogen van moslims om zich aan te passen aan de Nederlandse cultuur, het laat zich niet de kop indrukken door op de oude voet verder te gaan. Hetzelfde geldt natuurlijk voor de criminaliteit en de werkloosheid, die een direct gevolg zijn van de zachte hand van de Nederlandse staat.

Nu zijn we aanbeland bij de werkelijke oorzaak van het probleem. De omstandigheden veranderen niet: de aanwas door geboorte en immigratie blijft op peil. Maar het beleid dat erop is gericht die instroom te absorberen verandert evenmin, en dat terwijl de situatie in twintig jaar tijd volledig is geëscaleerd. Alles blijft dus bij het oude. Nee, sterker: iedereen die kritiek levert op moslims, of op het onvermogen van Nederlandse regeringen in de afgelopen decennia om de desintegratie van deze immigranten een halt toe te roepen, wordt afgeschilderd als "fascist" of "haatzaaier". Het multiculturalisme, zo blijkt, is onaantastbaar. Wie zijn wij immers om te oordelen over de cultuur van deze mensen?

Maar de problemen zijn reëel, niet denkbeeldig. Wie het genoodzaakt ziet om zich daarover uit te spreken -- en getuige de sympathie voor Wilders en Verdonk zijn dat heel wat mensen --, is geen "islamofoob". In mijn ogen zijn de problemen allerminst onomkeerbaar. Maar de tijd van de zachte aanpak, die geen enkele verwachtingen schept naar deze mensen toe, is voorbij, zoveel is duidelijk. Mocht de behoorlijk hypothetische vrees van Maarten van Dop -- dat een nieuwe Holocaust vooraf zal gaan aan de invoering van de Sharia in Nederland -- toch ooit gestalte krijgen, dan is het enkel en alleen de failliete ideologie van het multiculturalisme die daarvoor verantwoording draagt. Laten we hopen dat het zo ver niet komt.

Van Dop meent dat de islam in Nederland een "onthecht zooitje" is. Vast wel, maar om de één of andere reden vinden grote aantallen moslims wel een gezamenlijk doel in het frustreren van de samenleving. Een moreel en economisch superieure beschaving -- voor zover die in de eigen gelederen nog als zodanig wordt erkend -- kan het op die manier wel degelijk afleggen tegen een licht ontvlambare minderheid. De geschiedenis leert ten eerste dat immigratie altijd destabiliserend werkt, en ten tweede dat de dominante cultuur zich vaak omlaag laat trekken door de barbarij die haar omringt, niet andersom.

Eén stuk was wat mij betreft tekenend voor het lange betoog van Van Dop, namelijk deze opmerking: "de echt urgente problemen waar wij ons mee geconfronteerd zien, zijn toch voornamelijk onze eigen schuld. En dan is het alleen maar een misselijke vorm van wensdenken, om al je aversie te richten tegen een andere groep, alleen maar omdat je dan iemand anders dan jezelf de schuld kunt geven. Van alles."

Dit is dus hoe Van Dop de moslims in Nederland ziet, als de nieuwe joden van Nazi-Duitsland. Deze man legt een dusdanig schrijnend gebrek aan begrip aan de dag van de uitdaging waarvoor ons land staat, dat ik er haast moedeloos van zou worden. De jarenlange multiculturele indoctrinatie heeft zijn werk goed gedaan.